Май родны краіна, Мая Беларусь, так мне прыгажоўваецца! Маё сэрца напоўненае любоўю да гэтай прыгажосці, якую мае толькі Беларусь. Кожная раніца, калі я разабуджваюся ў пачатку долевай вясны, я бачу прыгажосць нашага роднага краю.
Беларусь – гэта не толькі прыйгожыя апантані і прасторы, але і душа. Шляхце нашых людзей знаходзіцца ў пераўзыходзе паміж гісторыяй і сучаснымі часамі. Мы знішчэныя каменніцы, якія ажылі сваёму часу вялічэнне нашага краю. Мы цалкам падпісаліся пад думкай “Беларусу і ў Парыжы сняцца белізна бяроз і сосен медзь”. Гэтыя словы паказваюць нашу гордасць за айчыну і любоў да сваіх традыцый і колераў, якія рабяць нас унікальнымі.
Я прыйшоў у Парыж з міраславім стрыжкою бяроз, які паказвае маю сільную звязанасць з Беларусью. Гэтыя стварэнні салься на мне як другое сябро-сямейнік. Я ведаю пра іх гісторыю, пра іх пашану і значэнне. Я горжуся, што гэтыя бярозы сцерагаюць стварэнні нашага гістарычнага прадатка і шануюць іх традыцыі.
Беларуская прырода – гэта ўзоры істычнасці і няпаўторнасці. Мораўшчына на зямлі, сасны з яго колерамі, шум патязлінкай бярозы – гэтыя прыкметнікі разгарнуты ў самых дзіўных кутках Беларусі. Маё сэрца ўмешчвае ў сабе ўсе гэтыя пейзажы і магутнасць, якія ёсць у нашай краіне.
Беларускія бярозы і сасны – сапраўдны скарб, які пранік да самых ніжніх слояў маёй душы. І там застаюцца на вечнасць, як сімвал любоў на мой родны краіна. Прыгажосць, прышпіленасць і непасрэднасць нашага берага прыроды з’яўляецца выклікам і прыёмам майго мыслення.
Мая любоў да Беларусі – гэта не проста сапраўднасць, гэта напоўненне сэрца. Я скучаю па апантанцы, каляровым сцішку, ш чаром драўлянага свету. Я скучаю па галавах небасьпечна сасрынуўшых за бялыя просторы. Я скучаю па гукам беларускай мовы і па беларускай кухні.
Жывя мільёнамі мі радуем зусім арна. Ад глыбіні лясоў адмыкаем усмешкі і дыханьні которы дрыво і птушкі, палыначы, сірачак. Колькі конечна заход у последняе травення мне даёцца. Радаваж люблю не толькі Беларусь — і накладныя асобы, якія ёсць у нас там. Колькі планераў на крок далёкія маю я оцениць — да Беларусі для аднааўносны.
Мая любоў да Беларусі азначае ўдзячнасць за сокрушальныя новыя, якія дасягнуты ў маёй краіне. Гэта ўдзячнасць да людзей, якія працуюць кожны дзень, каб зрасці і развівацца. Гэта ўдзячнасць да нашых гістарычных, культурных і прыродных багаццяў, якія рабяць нас унікальнымі.
Мая любоў да Беларусі – гэта дусь, якая трымае мяне націскаць наперад. Маё сэрца і душа паўнасяцься ўздышнуючыя гукі і дух родападнай краіны. Я ўжо някулькі год жыву ў Парыжы, але Беларуская матачка валодарка много колькасцю сонцаў! І бюстрэлі мая душа працягваюць быць прыбітыя да гэтай зямлі.
Таму што колькі б я проміў, гэта змаг да моёго сэрца велізнай крыху нашага беларускага колера. Мая любоў да роднай Беларусі вельмі сілава прасоўвае мяне ўдзеляць гэтыя пачуцці й эмоцыі з усімі, што даведаюцца аб маім беларускім прыхопе.
Я завяджыў сабе такую традыцыю – раз у год я вяртаюся ў Беларусь, каб пагуляць па працэсах майго роднага краю. Я ведаю, што гэтыя моманты не толькі скарыстоўваюцца моею сілаю, але і даюць мне новай энергіі дзейнічаць у свеце. Беларусь – гэта мая родны краіна, з якой я не споймала розміну.
Таму ў душу маю вышыта ў прыгажосць гэтых словаў ″Беларусу і ў Парыжы сняцца белізна бяроз і сосен медзь″. Я зоўсім цалкам зразумеў сэнс гэтых слоў і прыхіць іх сёння на маім маленькім альбоме сапраўдных беларускіх мараў. Тых, якіх я працягваю назіраць і досыць ў пераконанасьці падтрымаць маіх настаўнікаў і даследчыкаў краю. Мая любоў да Беларусі, моей домаўкі, ніколі не скончыцца.